Op weg naar de Kaspische zee wordt het landschap alsmaar uitgestekter.
De gigantische akkers wordt ingeruild voor olievelden in een ondragelijke leegte.
De wind krijgt dichter bij de zee meer vrij spel, en ik kan hier kilometers voor mij uitstaren, en hopen dat het daar bij de horizon iets gezelliger zal worden, het duurt zo wel enkele dagen en de automobilsten vertikken het mijn tweewieler mee te nemen...
*
Te Velichavkoe ben ik terhoogte van het Noorden van Dagestan. Vele Dagestani zijn tijdens het communisme naar hier geimmigreerd. Mustafa en Aicha verwelkomen mij op hun grote erf vol schapen en koeien in de nog grotere vlakte. Mustafa kwam na zijn carriere als worstelaar zo een 40 jaar geleden hierheen wonen. In de oneindige steppevelden is het ook een flinke sport om je kudde hier bijeen te houden. Van op het grote bed-zetel object en de koran in een plasticzak aan de wand kijken we naar een kunstschaatsen-contest op de TV.
*
Te Komosckumsk, we zijn nu nu echt te midden van het lege landschap. Sinds de jaren 50 kwamen hier ganse families uit China wonen, de olievelden boden veel werk. Bij het binnenrijden van het stadje wordt ik onmiddellijk naar mijn dokumenten gevraagd, en wordt mijn handelen naar een plaats voor mijn tent in de kiem gesmoord door de twee uniformen, een jonge Aziaat en een oudere Rus. Lichtelijk gedwongen richting het plaatselijke gasthuis krijg ik ook daar geuniformeerd bezoek, zonder blozen gaan ze mee tot op mijn kamer om de weg die ik tot hier aflegde op mijn kaart uit de doeken te doen. Nee,meneer de politieagent in Mozdok ben ik niet geweest...
*
Dagestanse gastvrijheid
In Rusland is gewichtheffen populairder dan wielrennen.
Het ontbijt
Onderweg in de olievelden
No comments:
Post a Comment