Wednesday, October 28, 2009
Lofzang (Kristina zingt)
Een ode aan de mensen die ik op mijn tocht mocht terugzien of voor de eerste maal ontmoeten.Het blijft ondanks de herhalende kadans van de fietser een boeiende zoektocht in een ongelooflijk mooi gebied. Letterlijk heb ik de grenzen afgetast en beseffend welke vrijheden wij genieten. Nu kijkend, hier, hoe mooi deze mensen wel zijn en hoe ik ze, daar, voor altijd in gedachten zal meedragen op mijn volgende tochten.
Op zoek naar het zwarte goud.
Vanuit Debaltsowa heb ik voor een laatste maal mijn rug over mijn stuur gekromd op zoek naar het zwarte goud te Liscizcank.
Ergens halverwege vond ik er de nacht te Artemick, waar ik mij in het clubhuis van de jagers nabij de terillen, er zijn er tientallen in de streek, kon te slapen leggen. Gelukkig hadden de jagers mij genoeg verdoofd met de plaatselijke Artmickse Snaps om althans het eerste deel van de nacht van de muggen en ander jeukend ongedierte weinig te merken. Vroeg in de ochtend vervolgde ik mijn zwarte zoektocht.
Te Lisciczanck vergezelde Anatoly mij op museumbezoeken en rondritten met zijn auto in het teken van de mijnen. Je kon er hier met nog 4 werkende mijnen moeilijk naastkijken. Sinds hier in 1793 de eerste steenkool werd ontgonnen groeide het plaatsje gestaag uit tot een stad. Dit trok in de volgende eeuwen ook andere zware industrieen aan zoals Metaal en chemie. Vanop een veilige afstand wordt deze bloeiende economie in beeld gebracht op pamfletten en kalenders van de stad. De produktie van steenkool kende zijn grootste bloei in 1971 maar is vandaag flink teruggeschroefd tot enkele luttele ton. Ook al zijn de mijnen nu allemaal private ondernemingen, binnen deze stiel van mijnwerkers, waar ze fier op zijn, is een groot samenhorigheidsgevoel, het 'communistische' karakter is nog steeds merkbaar. In de grote zaal van het administratief mijnwerkersgebouw hangt nog steeds een rode vlag en het postuur van Lenin. In de grote kleedruimte hangen de mijnwerkerskostuums aan haken tegen het plafond,als levende museumobjecten dicht bijeen. Sigaretten worden hier zelden met lucifers of aanstekers ontstoken, je krijgt de gloeiende kogel van je collega, het altijd brandende vuur van de mijnders.
Een wazig digitaal beeldje dat mijn films van de mijnwerkers redde...
Terillen te Lisciczanck (olie op hout)
Museumbezoek met Anatoly te Lisciczanck
Het clubhuis van de jagers te Artemick
Ergens halverwege vond ik er de nacht te Artemick, waar ik mij in het clubhuis van de jagers nabij de terillen, er zijn er tientallen in de streek, kon te slapen leggen. Gelukkig hadden de jagers mij genoeg verdoofd met de plaatselijke Artmickse Snaps om althans het eerste deel van de nacht van de muggen en ander jeukend ongedierte weinig te merken. Vroeg in de ochtend vervolgde ik mijn zwarte zoektocht.
Te Lisciczanck vergezelde Anatoly mij op museumbezoeken en rondritten met zijn auto in het teken van de mijnen. Je kon er hier met nog 4 werkende mijnen moeilijk naastkijken. Sinds hier in 1793 de eerste steenkool werd ontgonnen groeide het plaatsje gestaag uit tot een stad. Dit trok in de volgende eeuwen ook andere zware industrieen aan zoals Metaal en chemie. Vanop een veilige afstand wordt deze bloeiende economie in beeld gebracht op pamfletten en kalenders van de stad. De produktie van steenkool kende zijn grootste bloei in 1971 maar is vandaag flink teruggeschroefd tot enkele luttele ton. Ook al zijn de mijnen nu allemaal private ondernemingen, binnen deze stiel van mijnwerkers, waar ze fier op zijn, is een groot samenhorigheidsgevoel, het 'communistische' karakter is nog steeds merkbaar. In de grote zaal van het administratief mijnwerkersgebouw hangt nog steeds een rode vlag en het postuur van Lenin. In de grote kleedruimte hangen de mijnwerkerskostuums aan haken tegen het plafond,als levende museumobjecten dicht bijeen. Sigaretten worden hier zelden met lucifers of aanstekers ontstoken, je krijgt de gloeiende kogel van je collega, het altijd brandende vuur van de mijnders.
Een wazig digitaal beeldje dat mijn films van de mijnwerkers redde...
Terillen te Lisciczanck (olie op hout)
Museumbezoek met Anatoly te Lisciczanck
Het clubhuis van de jagers te Artemick
Monday, October 26, 2009
Friday, October 23, 2009
Radio Schacht 41
Hier vanuit het Zuidoosten van Oekriane waar ik hoop de komende dagen een reeks te maken van de mijnwerkers van de streek rond Donetsk.
Gisteren aangekomen in Debalstova vanuit Atstakhan per trein, een rit op het spoor van 22 uur.
Mijn Russisch visum liep ten einde waardoor ik genoodzaakt was de Wolga al sporend te volgen.
Op de Trein Baku-Kiev passeerden we Volgograd,alias Stalingrad, waar tijdens WO2 een grote slag werd geleverd, een standbeeld van Moeder Rusland met zwaard van 72 meter is op zijn zachts gezegd impressionant. Ik deelde de coupe met Tsatsaviska,Albert en Marina, en op deze lange treinreis leerde ik heel veel over hen. Zo was Marina Linizink van Origine een volk dat zich deelde over Azerbadjan en Dagestan en van Perzische oorsprong was.Bij de grens werden haar handig toegebonden dozen vol hazelnoten,walnoten en granaatappels streng geviseerd door de Russische grenscontrole, mijn tassen werden daarentegen een weinig gekontroleerd, zo zijn de Georgische chacha en Dagestani-Cognac reeds veilig in Oekraine geraakt.
Vanaf volgende week staat de fles klaar in Hansbeke!
Nu nog even het zwarte goud achterna.
Groeten Koen
De groeiende terille van de nog werkende mijn te Lisitsjansk
Gisteren aangekomen in Debalstova vanuit Atstakhan per trein, een rit op het spoor van 22 uur.
Mijn Russisch visum liep ten einde waardoor ik genoodzaakt was de Wolga al sporend te volgen.
Op de Trein Baku-Kiev passeerden we Volgograd,alias Stalingrad, waar tijdens WO2 een grote slag werd geleverd, een standbeeld van Moeder Rusland met zwaard van 72 meter is op zijn zachts gezegd impressionant. Ik deelde de coupe met Tsatsaviska,Albert en Marina, en op deze lange treinreis leerde ik heel veel over hen. Zo was Marina Linizink van Origine een volk dat zich deelde over Azerbadjan en Dagestan en van Perzische oorsprong was.Bij de grens werden haar handig toegebonden dozen vol hazelnoten,walnoten en granaatappels streng geviseerd door de Russische grenscontrole, mijn tassen werden daarentegen een weinig gekontroleerd, zo zijn de Georgische chacha en Dagestani-Cognac reeds veilig in Oekraine geraakt.
Vanaf volgende week staat de fles klaar in Hansbeke!
Nu nog even het zwarte goud achterna.
Groeten Koen
De groeiende terille van de nog werkende mijn te Lisitsjansk
De ster van Astrakhan
Bye bye Russia, mijn laatste tekening op Russische grond.
Lenin opstap in Astrahan
Met een prachtige aankomst op de mooiste avenue van de wereld, Avenue Lenina...
Na dagen van leegte over de steppe was het water van de Wolga en andere wateren meer dan welkom. Het prachtige krim, een oude omwalling met kerken, werd gebouwd op een eiland. De tijd te kort om hier langer te blijven, zetten mij na een carwashbeurt en het afwimpelen van enkele cokesnuivers op zoek naar geld (dus:ik)op de trein richting Oekraine.
CarwAshtrahan
Spoorwegbrug over de Wolga
cookasianmeal part 10
Khinkal, de Dagestan-variant op de deegflappen van wat de Georgiers hun nationale trots noemen, en de Dagastani ook...
Subscribe to:
Posts (Atom)
