Tussen Kondoli en Gremi,
een verloren kerk in de velden
Monday, September 28, 2009
Le vendange text.
Sinds 2006 Ruslands'boycot van Georgische produkten, zijn nog slechts een drietal wijncooperatieven werkende in Gurdjaani, de overige, een dertigtal liggen er verlaten bij.
De wijnboer,Givi Quitoshwilli, bij wie ik meehielp met de oogst, levert elk jaar zijn wijn aan een restaurant in Gudauri, een dorp opweg naar de hoogste berg van Georgie, Kazbegi. Giwi heeft om die reden geen rechtstreeks gevolg omdat hij zijn wijn binnen Georgie levert. De wijngaarden worden geplukt in een 4-tal dagen, goed voor 60 ton druiven, die een kleine 40.000 liter wijn oplevert. De mooiste trossen worden verkocht op de markt bestemd voor winkels in de hoofdstad. Hij krijgt een halve lari per kilo druiven van extra kwaliteit, dit komt overeen met 20 eurocent.
Tussendoor een les in Georgische economie; ik kocht eergisteren in het museumhuis van de poeet Alexander Chavchavadze te Tsinandali, 1 CD met Georgische folk en een kookboek voor 50 lari, wat dus overeenkomt met 100 kilo druiven.
Het oogsten wordt gecompenseerd met de gemoedelijke sfeer, het genieten staat centraal, het vieren van de oogst, de druiven als het goud van hun velden.
Met roestige russische camions en afgeschreven camionetten van Duits schrijnwerkers of Hollandse loodgieters wordt hun goud van de velden naar huis gebracht, alles wordt handmatig geplet, lange uren voor haast geen geld.
Toch in de avond na de arbeid wordt nooit getoast op deze rijkdom, maar eerder op de oogst, het samen zijn en onze voorouders die we dierbaar zijn.
De Alaverdi-toast symboliseert de continuiteit van het leven. De schaal met wijn wordt aan iedereen, die het wil, rond de tafel doorgegeven en drinkt op zijn beurt de schaal in 1 teug leeg. Ook al worden er gigantsche hoeveelheden wijn verzet, het is niet het punt van het drinken om dronken te worden. De fierheid van de Georgier houdt dit onder controle, of de vrouwen die met scheve blikken naar hun mannen kijken en afvragen wie er naar huis zal rijden...
Gelukkig had ik er telkens mijn mooi opgemaakt bedje dat op mij wachtte, ik kan Giwi niet genoeg bedanken om deze vier mooie dagen dat ik met zijn familie,buren en vrienden doorbracht op het veld en rond de tafel.
Koenidauri riep hij me telkens lachend toe, de chacha, een heel straf goedje, van wat ooit druiven waren, zullen we thuis niet zomaar leegdrinken. De toast gebeurt nooit op 1 mens, want 1 mens is maar niets, 2 mensen is al iets beter, maar 3 4 5 6 7... veel beter!! Sakartivelo Gaumardjos!
De wijnboer,Givi Quitoshwilli, bij wie ik meehielp met de oogst, levert elk jaar zijn wijn aan een restaurant in Gudauri, een dorp opweg naar de hoogste berg van Georgie, Kazbegi. Giwi heeft om die reden geen rechtstreeks gevolg omdat hij zijn wijn binnen Georgie levert. De wijngaarden worden geplukt in een 4-tal dagen, goed voor 60 ton druiven, die een kleine 40.000 liter wijn oplevert. De mooiste trossen worden verkocht op de markt bestemd voor winkels in de hoofdstad. Hij krijgt een halve lari per kilo druiven van extra kwaliteit, dit komt overeen met 20 eurocent.
Tussendoor een les in Georgische economie; ik kocht eergisteren in het museumhuis van de poeet Alexander Chavchavadze te Tsinandali, 1 CD met Georgische folk en een kookboek voor 50 lari, wat dus overeenkomt met 100 kilo druiven.
Het oogsten wordt gecompenseerd met de gemoedelijke sfeer, het genieten staat centraal, het vieren van de oogst, de druiven als het goud van hun velden.
Met roestige russische camions en afgeschreven camionetten van Duits schrijnwerkers of Hollandse loodgieters wordt hun goud van de velden naar huis gebracht, alles wordt handmatig geplet, lange uren voor haast geen geld.
Toch in de avond na de arbeid wordt nooit getoast op deze rijkdom, maar eerder op de oogst, het samen zijn en onze voorouders die we dierbaar zijn.
De Alaverdi-toast symboliseert de continuiteit van het leven. De schaal met wijn wordt aan iedereen, die het wil, rond de tafel doorgegeven en drinkt op zijn beurt de schaal in 1 teug leeg. Ook al worden er gigantsche hoeveelheden wijn verzet, het is niet het punt van het drinken om dronken te worden. De fierheid van de Georgier houdt dit onder controle, of de vrouwen die met scheve blikken naar hun mannen kijken en afvragen wie er naar huis zal rijden...
Gelukkig had ik er telkens mijn mooi opgemaakt bedje dat op mij wachtte, ik kan Giwi niet genoeg bedanken om deze vier mooie dagen dat ik met zijn familie,buren en vrienden doorbracht op het veld en rond de tafel.
Koenidauri riep hij me telkens lachend toe, de chacha, een heel straf goedje, van wat ooit druiven waren, zullen we thuis niet zomaar leegdrinken. De toast gebeurt nooit op 1 mens, want 1 mens is maar niets, 2 mensen is al iets beter, maar 3 4 5 6 7... veel beter!! Sakartivelo Gaumardjos!
Le vendange pitoresque
Spiderman in the morning
Sourati
Alaverdi is de toast dat je iemand toewenst, de schaal wordt telkens doorgegeven en in 1 keer uitgedronken.
De geit wordt geslacht in de morgen voor s avond het einde van de oogst te vieren.
Vedra, vedra (Emmer, emmer!)
de oogstvocabularium
Thursday, September 24, 2009
Gurdjaani/Gurdjeni
De druivenpluk te Gurdjaani
De plaatsnaam is afgeleid van Gurdjeni wat druiven betekent in het Georgisch.
Even verwarrend als Gamardjobat/Gamerdjos.
Het eerste betekent goedendag, het tweede, proost...
Lili and the beautiful grapes
Makwala after picking
De plaatsnaam is afgeleid van Gurdjeni wat druiven betekent in het Georgisch.
Even verwarrend als Gamardjobat/Gamerdjos.
Het eerste betekent goedendag, het tweede, proost...
Lili and the beautiful grapes
Makwala after picking
Wednesday, September 23, 2009
Cookasian meal part 1
Martswali
Spinazie,walnoten en look met garnituur van granaatappel (brotsoli), koud opdienen
Tuesday, September 22, 2009
De ronde van Thuseti en Kakheti
Omdat Thuseti, de andere meer oostelijker gelegen bergstreek,via de Acyntapas onmogelijk de bereiken was, ben ik zo weer riching Tbilisi afgezakt. Het was een moeilijk te rijmen rit die was gestart in de stille eeuwige bergen en eindigde in de hoofdstad vol toeters en uitlaatgasssen. Dit omvat in 1 adem Georgie, een land vol contrasten. De bouwwerf van drie jaar terug, toen ik hier voor het eerst was, stond nog steeds in de steigers. Ik kon er Joanna ontmoetten die vond hoe haar Polen zo de charme van chaos en onbevangenheid had verloren, en alsmaar meer op Duitsland begon te lijken. Hier lijkt deze weg nog ver weg, al zou het tij met de komende presidentverkiezingen in mei kunnen keren. De Georgier ligt hier alles behalve wakker van en geniet met volle teugen (lees eten en drinken) van elke dag.
Gurdjaani.
Begrafenismaal waarbij menig wordt getoast om de overledene.
Akmeta-Gurdjaani.
Givis vrolijke liederen opweg naar huis na een bezoek bij de schoonfamilie
Akmeta.
De dochters van de wijnboer,Nato en Teona bij de schoonfamilie.
Gurdjaani.
Nora ontcijfert mijn schetsboek.
Pshaveli.
Lia heeft mij perzikken en een paar kousen van Turkse makelij.
Omalo.
Soldaat met mijn fiets.
Zemo Omalo.
Oud Omalo in de ochtend.
Opweg naar Omalo.
En panne.
Opweg naar Omalo.
De groet van de herder.
Ujaarma.
Toast uit de augurkenbokaal.
Twee dagen later verliet ik Tbilisi langs menige waterwegen, daarmee bedoel ik dat de weg door menig meertjes en rivieren het wegdek vulden. Die eerste avond bereikte ik Ujarma in de hutsende regen via rijen verkleumde soldaten, alsof ze zegeloos van het slagveld terugkwamen en betekenisloos mijn pad kruisten. de eerste gastheer die zich bij het binnenrijden van het dorp aandiende onder het portaal van een verlaten cafe stond echt wel te wankel op zijn benen en ik deed alsof ik zijn dronken Russisch niet begreep. "Ti moj gost" riep hij herhaaldelijk na. Als bijna vanzelf diende een tweede gastheer inclusief een koe zich aan en was de verse koemelk heerlijk zacht en de chacha in een glazen bokaal waar ooit augurken hadden in gezeten niet te versmaden. Ik was tegen de boer nogal te enthousiast in gegaan op het verstaan van Russisch en na enkele glazen vlogen verhalen van bommen uit de tweede wereldoorlog nog even voorbij het boerenerf. "Hitler Kaput" en "auf wiedersehen" terwijl de vrouw mijn bedje opmaakte en de 2 zonen en tante naar een verschrikkelijke Argentijnse soapserie keken die gedubt was in het Georgisch en bol stond van onwaarschijnelijke dramas en melige romantiek. In de ochtend kwam de pas van 1600 meter over de Gombori-bergen richting de vlakte van Kakheti,de wijnstreek,als een tegendraads monster onder mijn wielen terecht. Toch het was maar een klein lief ding vergeleken met de pas richting Thusheti van net geen 3000 meter. Dit bospad kronkelde zich onbarmhartig langs de rotsige vallei bij de rivier tot er zich hogerop nog enkel koude en rotsen aandienden en er aan deze pas geen einde leek te komen.Enkele Lada Nivas en Kamaz-kamions gromden mij op mijn eenzame weg naar de top voorbij. Door de ochtendlijke regen, een erg slechte weg en platte banden bereikte ik pas bij schemer de eerste bewoning aan de andere kant van de berg. Een potsierlijk Zwitser aandoend hotel vol eigenaardige figuren ruilde ik die nacht in voor mijn tent. Omalo, bekend om zijn oude vestigingstorens waren de volgende dag prachtig in de ochtendmist, mijn zoektocht om melk, liep dood op het landingsveld voor helikopters, eerder een grasveld en wat roestige draad eromheen, waar de soldaat van wacht de halve kazerne optrommelde, tevergeefs om mijn musli van melk tevoorzien. Het is hier altijd wel een beetje Fanfare van honger en dorst, al weet de Georgische traditie hier meestal wel een antwoord op te geven in zijn vruchtbare valleien. Het grote probleem van Georgie is niet het ontbreken van grondstoffen maar eerder het organiseren van export. Sinds 2006, de grootste afzetmarkt, Rusland, het land economisch boycot, leven de meeste Georgiers van een heel karig loon.
De rijkelijk gevulde tafels zijn er daarom niet minder om. In Gurdjaani werd ik door Nora ontvangen in haar huis langs de grote weg richting Azerbadjan. Hier had Fanny een jaar gewoond toen ze in de bibliotheek van Gurdjaani werkte. De kippen op het erf als haar kinderen. Gisteren heb ik samen met de wijnboer Givi, de begrafenis van een buur bijgewoond. Het gebeuren startte bij het huis van de overledene waar de mannen op straat bijeenkwamem en de vrouwen binnen rouwden. De overledene werd in een open kist naar buiten gebracht gevolgd door zijn vrouw en dochters die hun verdriet onbeschaamd de vrije loop lieten. De stoet ging eerst richting de begraafplaats waar de iedereen die het wou de put hielp delven. Aan het banket, waar aan een lange tafel meermaals werd getoast op de overledene. De avond ervoor hadden we nog naar Nato, de dochter van de wijnboer, haar trouw op dvd gekeken, die in dezelfde plaats was doorgegaan. Het vieren van het leven en de dood volgt zich hier in gestaag tempo op. Van het oogsten van de druiven was tot nog toe weinig in huis gekomen. Maar Givi beloofde dat we'r morgen aan beginnen!!!
Gurdjaani.
Begrafenismaal waarbij menig wordt getoast om de overledene.
Akmeta-Gurdjaani.
Givis vrolijke liederen opweg naar huis na een bezoek bij de schoonfamilie
Akmeta.
De dochters van de wijnboer,Nato en Teona bij de schoonfamilie.
Gurdjaani.
Nora ontcijfert mijn schetsboek.
Pshaveli.
Lia heeft mij perzikken en een paar kousen van Turkse makelij.
Omalo.
Soldaat met mijn fiets.
Zemo Omalo.
Oud Omalo in de ochtend.
Opweg naar Omalo.
En panne.
Opweg naar Omalo.
De groet van de herder.
Ujaarma.
Toast uit de augurkenbokaal.
Twee dagen later verliet ik Tbilisi langs menige waterwegen, daarmee bedoel ik dat de weg door menig meertjes en rivieren het wegdek vulden. Die eerste avond bereikte ik Ujarma in de hutsende regen via rijen verkleumde soldaten, alsof ze zegeloos van het slagveld terugkwamen en betekenisloos mijn pad kruisten. de eerste gastheer die zich bij het binnenrijden van het dorp aandiende onder het portaal van een verlaten cafe stond echt wel te wankel op zijn benen en ik deed alsof ik zijn dronken Russisch niet begreep. "Ti moj gost" riep hij herhaaldelijk na. Als bijna vanzelf diende een tweede gastheer inclusief een koe zich aan en was de verse koemelk heerlijk zacht en de chacha in een glazen bokaal waar ooit augurken hadden in gezeten niet te versmaden. Ik was tegen de boer nogal te enthousiast in gegaan op het verstaan van Russisch en na enkele glazen vlogen verhalen van bommen uit de tweede wereldoorlog nog even voorbij het boerenerf. "Hitler Kaput" en "auf wiedersehen" terwijl de vrouw mijn bedje opmaakte en de 2 zonen en tante naar een verschrikkelijke Argentijnse soapserie keken die gedubt was in het Georgisch en bol stond van onwaarschijnelijke dramas en melige romantiek. In de ochtend kwam de pas van 1600 meter over de Gombori-bergen richting de vlakte van Kakheti,de wijnstreek,als een tegendraads monster onder mijn wielen terecht. Toch het was maar een klein lief ding vergeleken met de pas richting Thusheti van net geen 3000 meter. Dit bospad kronkelde zich onbarmhartig langs de rotsige vallei bij de rivier tot er zich hogerop nog enkel koude en rotsen aandienden en er aan deze pas geen einde leek te komen.Enkele Lada Nivas en Kamaz-kamions gromden mij op mijn eenzame weg naar de top voorbij. Door de ochtendlijke regen, een erg slechte weg en platte banden bereikte ik pas bij schemer de eerste bewoning aan de andere kant van de berg. Een potsierlijk Zwitser aandoend hotel vol eigenaardige figuren ruilde ik die nacht in voor mijn tent. Omalo, bekend om zijn oude vestigingstorens waren de volgende dag prachtig in de ochtendmist, mijn zoektocht om melk, liep dood op het landingsveld voor helikopters, eerder een grasveld en wat roestige draad eromheen, waar de soldaat van wacht de halve kazerne optrommelde, tevergeefs om mijn musli van melk tevoorzien. Het is hier altijd wel een beetje Fanfare van honger en dorst, al weet de Georgische traditie hier meestal wel een antwoord op te geven in zijn vruchtbare valleien. Het grote probleem van Georgie is niet het ontbreken van grondstoffen maar eerder het organiseren van export. Sinds 2006, de grootste afzetmarkt, Rusland, het land economisch boycot, leven de meeste Georgiers van een heel karig loon.
De rijkelijk gevulde tafels zijn er daarom niet minder om. In Gurdjaani werd ik door Nora ontvangen in haar huis langs de grote weg richting Azerbadjan. Hier had Fanny een jaar gewoond toen ze in de bibliotheek van Gurdjaani werkte. De kippen op het erf als haar kinderen. Gisteren heb ik samen met de wijnboer Givi, de begrafenis van een buur bijgewoond. Het gebeuren startte bij het huis van de overledene waar de mannen op straat bijeenkwamem en de vrouwen binnen rouwden. De overledene werd in een open kist naar buiten gebracht gevolgd door zijn vrouw en dochters die hun verdriet onbeschaamd de vrije loop lieten. De stoet ging eerst richting de begraafplaats waar de iedereen die het wou de put hielp delven. Aan het banket, waar aan een lange tafel meermaals werd getoast op de overledene. De avond ervoor hadden we nog naar Nato, de dochter van de wijnboer, haar trouw op dvd gekeken, die in dezelfde plaats was doorgegaan. Het vieren van het leven en de dood volgt zich hier in gestaag tempo op. Van het oogsten van de druiven was tot nog toe weinig in huis gekomen. Maar Givi beloofde dat we'r morgen aan beginnen!!!
Wednesday, September 16, 2009
'ETERNAL IMAGES'
En de weg liep op in de bergen, elk jaar...
Vrijdagochtend liet ik de gekte van de hoofdstad achtermij op zoek naar de eeuwige bergen. Via de grote weg richting Vladikavkaz, de hoofdstad van Noord-Ossetie nam ik ergens halverwege de afslag Shatili. Hier had ik 3 jaar geleden in een ijzeren barak die dienst deed als winkel en bakkerij mij te slapen gelegd. De bakkerin van dienst was er niet maar Tsito, de winkelier herkende me direkt. (ik op mijn beurt hem aan zijn grote oren) Het ijzeren barakje was vergeleken met 3 jaar geleden vervoegd met een fruitkraam. Ik kreeg er enkele appels en peren toegestopt, een nuttig ranstoen op een als maar steiler oplopende weg. Een dreigende lucht stortte zich in de vooravond op de weg in menige kleine riviertjes, tot ik het kleddernat voor bekeken hield en een dorp een grindpad hogerop naast de weg mij bij de plaatselijke dorpelingen vervoegde onder het overhellend golfplaten dak van het winkeltje te barisako. Het brood, een stuk kaas en 2 tomaten dat ik er kocht waren achteraf gezien overbodig. Terwijl enkele kinderen tussen de pijpestelen stapels schoolboeken van de bus haalden naar hun school te brachten werden enkele papieren gewisseld tussen de buschauffeur en een man in militair kostuum. Toen hij me met de wijsvinger tegen de keel tikkende gebaar gaf als antwoord op mijn vraag waar ik mijn tent kon zetten wist ik hoe laat het was. er was boter op het brood, zout op de tomaten en het hemelwater veranderd in vodka. Mijn kleren dampten boven het houtvuur,terwijl Mamuka Arbuli tevergeefs zijn tv van post veranderde, maar er was geen ontkomen aan, de bulderdende speech van de president van Georgia aka Shakasvilli werd door het strot geramd, alsof hij het einde van zijn leidersschap voelde naderen em menig mediakanaal tracht te bespelen om zijn georgisch huishouden te redden of beter zijn eigen vel. Gelukkig was er nog het Russische tv-kanaal die Benny hill-achtige sketchkes van slavische madammen met blote tetten toonde, terwijl er af en toe een windvlaag vol herfst door de bossen tegen het het houten huis tikte en er storing kwam op het toestel. Mamuka werkte aan de grenspost met Tsjtsjenie een stuk hogerop in de bergen vandiezelfde vallei richting Shatili. Hij vertelde me dat de Acyntapas van 3400 m al fietsend onmogelijk was, en dat ik de ganse weg terug zou moeten fietsen wilde ik de andere bergstreek,Thusheti, iets oostelijker, nabij de grens met Dagestan, bezoeken. Wanneer ik 2 dagen later opweg naar de Acyntapas, met een prachtig getekend papieren plannetje op het stuur, getekend door een kamperende Georgier in het extreemste punt van de vallei waar een 4maal4 kan geraken, op een hoogte van 1924 meter ik ineens op een hoogte van 1921 meter beland tussen het struikgewas, speelt zich een heimelijke coctail van Johan Bruyneels'val in de tour van 1991 en de woorden van de Georgische douanier Mamuka Arbula door mijn hoofd en het het besef dat ik op dit klote ezelspad voor geen meter op schiet en de 3400 meter nog verre van thuis waren. gelukkig waren het paard,de waren en zijn ruiter ongedeerd, ik zette mijn ezelspad verder op weg naar een bij eerste aanblik verlaten dorp, waar ik voor de regen schuil onder het dak van een bokrijkachtige ruine.
Deze keer komt er een echte ruiter op zijn paard toegesneld, hij woont het huis hogerop de bergflank en nodigt mij uit, mijn 2 zwaarste achtertassen belanden als gegoten aan het zadel van zijn wit paard, ik kan zijn tred onmogelijk volgen en binnen de korste keren verlies ik hem volledig uit mijn veld. Even maak ik de bedenking dat ik misschien te gauw mensen in vertrouwen neem en de rover in galop in zijn handen wrijft. Een weinig later zit ik in de voorplaats van die ruiter zijn rovershol tussen dierehuiden van grote hermelijnen en wolven,arendspoten en eten we muskusratachtig biefstuk in de achterplaats waar 2 ijzeren bedden en een petroleumlamp ons katapulteren in een tijd van voor de Franse revolutie. (ik denk dat ze toen ook al met buskruit schoten: het geweer lag te blinken in de voorplaats)De posters van p-magazine-achtige babes en de t-shirt van de broer van de ruiter,"Up to Istanbul-Champions Leauge 2005" konden dit sprookje niet doorprikken. Broer ging zijn patatten spoelen bij de rivier en maakte het vuur aan, ruiter vertrok bij valavond voor een onbekende missie die hem pas de volgende dag zou terugbrengen. Bijgevolg kon ik met broer de kamer delen. Hij rookte pure wiet die hij met gazettepapier rolde en keek oneindig lang in het vuur tot enkel de petroleumlamp nog enig licht in het rovershol gaf, zelfs de tijd tikte niet want geen van ons had deze bij hem. (Mijn kilometerteller buiten beschouwing gelaten die buiten op mijn fiets stond) Daarbuiten hadden ze als met bloemsuiker een melkweg gegooid dat het een lieve lust was en dronken heerlijk zoete thee van rozebottels voor het slapen gaan.
Van al die wiet bleef broer veel te lang naar mijn zin in zijn bed en liet ik een zak met worst en 2 blikken vis achter die ik 2 dagen eerder van veel te vriendelijke georgiers had gekregen waarmee ik in mutso had gekampeerd. Want het zou vooral mijn veel te zwaar geladen paard zijn dat me die dag nekte. De oude man een huis hogerop in het dorp, er waren 4 huizen in totaal waarvan 2 bewoond en 2 verlaten, was blij met mijn komst en voelde mijn fiets veel te zwaar voor de geplande tocht. Ik was nu reeds tot hier geraakt en bovendien zou het evenveel moeite kosten om nu terug te keren. Met fierheid toonde de man hoe hij hier leefde in een huis van leem en stro, inclusief de winter,het grote aardappelveld,de houtvoorraad en zijn door bergwinden verweerde gezicht logen er niet om. Zijn baseball-muts met het opschrift "Eternal Images" moeten jullie maar geloven. Nl. Ik had mijn batterij van mijn digitaal cameratje in Andys'kamer in Tbilisi gelaten en heb dus bijgevolg dit alles enkel op film vastgelegd. Een les in nederigheid, daarom zijn de bergen zo hoog.
Groeten terug vanuit Tiblisi, morgen richting Kakheti en zijn druiven
Karkat, het ga jullie goed.
Koen
het enige beeld van deze tocht,samen met de kampeerders Dato, Iraklio en Patrik te Mutso
Vrijdagochtend liet ik de gekte van de hoofdstad achtermij op zoek naar de eeuwige bergen. Via de grote weg richting Vladikavkaz, de hoofdstad van Noord-Ossetie nam ik ergens halverwege de afslag Shatili. Hier had ik 3 jaar geleden in een ijzeren barak die dienst deed als winkel en bakkerij mij te slapen gelegd. De bakkerin van dienst was er niet maar Tsito, de winkelier herkende me direkt. (ik op mijn beurt hem aan zijn grote oren) Het ijzeren barakje was vergeleken met 3 jaar geleden vervoegd met een fruitkraam. Ik kreeg er enkele appels en peren toegestopt, een nuttig ranstoen op een als maar steiler oplopende weg. Een dreigende lucht stortte zich in de vooravond op de weg in menige kleine riviertjes, tot ik het kleddernat voor bekeken hield en een dorp een grindpad hogerop naast de weg mij bij de plaatselijke dorpelingen vervoegde onder het overhellend golfplaten dak van het winkeltje te barisako. Het brood, een stuk kaas en 2 tomaten dat ik er kocht waren achteraf gezien overbodig. Terwijl enkele kinderen tussen de pijpestelen stapels schoolboeken van de bus haalden naar hun school te brachten werden enkele papieren gewisseld tussen de buschauffeur en een man in militair kostuum. Toen hij me met de wijsvinger tegen de keel tikkende gebaar gaf als antwoord op mijn vraag waar ik mijn tent kon zetten wist ik hoe laat het was. er was boter op het brood, zout op de tomaten en het hemelwater veranderd in vodka. Mijn kleren dampten boven het houtvuur,terwijl Mamuka Arbuli tevergeefs zijn tv van post veranderde, maar er was geen ontkomen aan, de bulderdende speech van de president van Georgia aka Shakasvilli werd door het strot geramd, alsof hij het einde van zijn leidersschap voelde naderen em menig mediakanaal tracht te bespelen om zijn georgisch huishouden te redden of beter zijn eigen vel. Gelukkig was er nog het Russische tv-kanaal die Benny hill-achtige sketchkes van slavische madammen met blote tetten toonde, terwijl er af en toe een windvlaag vol herfst door de bossen tegen het het houten huis tikte en er storing kwam op het toestel. Mamuka werkte aan de grenspost met Tsjtsjenie een stuk hogerop in de bergen vandiezelfde vallei richting Shatili. Hij vertelde me dat de Acyntapas van 3400 m al fietsend onmogelijk was, en dat ik de ganse weg terug zou moeten fietsen wilde ik de andere bergstreek,Thusheti, iets oostelijker, nabij de grens met Dagestan, bezoeken. Wanneer ik 2 dagen later opweg naar de Acyntapas, met een prachtig getekend papieren plannetje op het stuur, getekend door een kamperende Georgier in het extreemste punt van de vallei waar een 4maal4 kan geraken, op een hoogte van 1924 meter ik ineens op een hoogte van 1921 meter beland tussen het struikgewas, speelt zich een heimelijke coctail van Johan Bruyneels'val in de tour van 1991 en de woorden van de Georgische douanier Mamuka Arbula door mijn hoofd en het het besef dat ik op dit klote ezelspad voor geen meter op schiet en de 3400 meter nog verre van thuis waren. gelukkig waren het paard,de waren en zijn ruiter ongedeerd, ik zette mijn ezelspad verder op weg naar een bij eerste aanblik verlaten dorp, waar ik voor de regen schuil onder het dak van een bokrijkachtige ruine.
Deze keer komt er een echte ruiter op zijn paard toegesneld, hij woont het huis hogerop de bergflank en nodigt mij uit, mijn 2 zwaarste achtertassen belanden als gegoten aan het zadel van zijn wit paard, ik kan zijn tred onmogelijk volgen en binnen de korste keren verlies ik hem volledig uit mijn veld. Even maak ik de bedenking dat ik misschien te gauw mensen in vertrouwen neem en de rover in galop in zijn handen wrijft. Een weinig later zit ik in de voorplaats van die ruiter zijn rovershol tussen dierehuiden van grote hermelijnen en wolven,arendspoten en eten we muskusratachtig biefstuk in de achterplaats waar 2 ijzeren bedden en een petroleumlamp ons katapulteren in een tijd van voor de Franse revolutie. (ik denk dat ze toen ook al met buskruit schoten: het geweer lag te blinken in de voorplaats)De posters van p-magazine-achtige babes en de t-shirt van de broer van de ruiter,"Up to Istanbul-Champions Leauge 2005" konden dit sprookje niet doorprikken. Broer ging zijn patatten spoelen bij de rivier en maakte het vuur aan, ruiter vertrok bij valavond voor een onbekende missie die hem pas de volgende dag zou terugbrengen. Bijgevolg kon ik met broer de kamer delen. Hij rookte pure wiet die hij met gazettepapier rolde en keek oneindig lang in het vuur tot enkel de petroleumlamp nog enig licht in het rovershol gaf, zelfs de tijd tikte niet want geen van ons had deze bij hem. (Mijn kilometerteller buiten beschouwing gelaten die buiten op mijn fiets stond) Daarbuiten hadden ze als met bloemsuiker een melkweg gegooid dat het een lieve lust was en dronken heerlijk zoete thee van rozebottels voor het slapen gaan.
Van al die wiet bleef broer veel te lang naar mijn zin in zijn bed en liet ik een zak met worst en 2 blikken vis achter die ik 2 dagen eerder van veel te vriendelijke georgiers had gekregen waarmee ik in mutso had gekampeerd. Want het zou vooral mijn veel te zwaar geladen paard zijn dat me die dag nekte. De oude man een huis hogerop in het dorp, er waren 4 huizen in totaal waarvan 2 bewoond en 2 verlaten, was blij met mijn komst en voelde mijn fiets veel te zwaar voor de geplande tocht. Ik was nu reeds tot hier geraakt en bovendien zou het evenveel moeite kosten om nu terug te keren. Met fierheid toonde de man hoe hij hier leefde in een huis van leem en stro, inclusief de winter,het grote aardappelveld,de houtvoorraad en zijn door bergwinden verweerde gezicht logen er niet om. Zijn baseball-muts met het opschrift "Eternal Images" moeten jullie maar geloven. Nl. Ik had mijn batterij van mijn digitaal cameratje in Andys'kamer in Tbilisi gelaten en heb dus bijgevolg dit alles enkel op film vastgelegd. Een les in nederigheid, daarom zijn de bergen zo hoog.
Groeten terug vanuit Tiblisi, morgen richting Kakheti en zijn druiven
Karkat, het ga jullie goed.
Koen
het enige beeld van deze tocht,samen met de kampeerders Dato, Iraklio en Patrik te Mutso
Thursday, September 10, 2009
Le depart : Tbilisi
Morgenochtend vertrek ik vanuit de hoofdstad Tbilisi naar Tusheti, de bergstreek in het uiterste noordoosten van Georgie waar de weg ons op een hoogte van meer dan 3000 meter tot vlakbij Tsjetsjenie en Dagestan voert.
Als we Dato,mountainbiker van de streek, mogen geloven, is dit één van Georgisch mooiste plekken om per fiets te bezoeken. Dato, leerde ik kennen, door Andy, an Englishman in Tbilisi who's Fanny's boyfriend, Fanny, le fille du sud (pres Marseille)die ik 3 jaar terug hier leerde kennen. Dus met mijn gat in de Georgische boter gevallen, heb ik er ongelooflijk veel zin om morgen dan echt van start te gaan.
This is not a Brooks but a real Puri-saddle!
(puri is het Georgisch voor brood)
Doch voorafgaand aan dit zacht als boter verhaal, gelieve rekening te houden met volgende zaken.
1. Zeg aan het meisje aan de desk in Brussels airport dat voor Georgie geen visum verreist is én dat je zeker terugkomt hoe leuk het daar wel misschien is, ook al heb je nog geen terugvlucht geboekt.
2. Gun de drugshonden in de Letse luchthaven ook eens iets, chocolade is niet genoeg...
3. Ga eenmaal op Georgische bodem niet op zoek naar een telefoonkabine, de taxichauffeur van dienst regelt dit wel voor u.
4.Gelukkig smaken de perenlimonade en chinkali smaken nog steeds hetzelde als drie jaar terug
5. Ook al doet het verhaal de ronde dat ze hier ooit in Tbilisi een speciale lift hebben gebouwd omdat Brjeznev tijdens zijn speechen altijd in zijn broek piste...
See you back on a higher level
Karkat
Als we Dato,mountainbiker van de streek, mogen geloven, is dit één van Georgisch mooiste plekken om per fiets te bezoeken. Dato, leerde ik kennen, door Andy, an Englishman in Tbilisi who's Fanny's boyfriend, Fanny, le fille du sud (pres Marseille)die ik 3 jaar terug hier leerde kennen. Dus met mijn gat in de Georgische boter gevallen, heb ik er ongelooflijk veel zin om morgen dan echt van start te gaan.
This is not a Brooks but a real Puri-saddle!
(puri is het Georgisch voor brood)
Doch voorafgaand aan dit zacht als boter verhaal, gelieve rekening te houden met volgende zaken.
1. Zeg aan het meisje aan de desk in Brussels airport dat voor Georgie geen visum verreist is én dat je zeker terugkomt hoe leuk het daar wel misschien is, ook al heb je nog geen terugvlucht geboekt.
2. Gun de drugshonden in de Letse luchthaven ook eens iets, chocolade is niet genoeg...
3. Ga eenmaal op Georgische bodem niet op zoek naar een telefoonkabine, de taxichauffeur van dienst regelt dit wel voor u.
4.Gelukkig smaken de perenlimonade en chinkali smaken nog steeds hetzelde als drie jaar terug
5. Ook al doet het verhaal de ronde dat ze hier ooit in Tbilisi een speciale lift hebben gebouwd omdat Brjeznev tijdens zijn speechen altijd in zijn broek piste...
See you back on a higher level
Karkat
Monday, September 7, 2009
Trans Cookasian Tour voor beginners
verdedingstorens uit de 13de eeuw te Mestia,Georgië
Met de 'Trans Cookasian Tour' zal ik de leegte die ik tussen de 2 fietstochten van resp. 2006 en 2008 liet, met een blik vol nieuwsgierigheid op vullen. 'Tour de Kaukaus' van 2006 bracht mij langs de klassiekere wegen doorheen Georgië,Armenië en Azerbadjan; de Grote Kaukasusrug kromde zich aan de horizon, maar een gezonde schrik om het grensconflict stelden het avontuur dieper in de bergen uit. 'De Zonde van de Zwarte Ree' van 2008 deden in het uiterste Oosten van het het 2de deel zonder Louise dit gigantische berggebied weer opdoemen als een onbereikbaar groot monster. Onbereikbaar, omdat de Russische ambassade mij deze maal negatief advies had gegeven om Sochi te bezoeken. Die stad, gelegen aan de Zwarte Zee met de hete adem van dat monster in zijn nek, stoomt zich nu klaar om de Olympische winterspelen van 2014 te organiseren.
Na de druivenoogst in het Oosten van Georgië gelegen Kakheti, zal ik via het afgelegen bergland in het Noorden de Zwarte Zee bereiken om vervolgens vanuit de kuststad Batumi, ergens halverwege de reis over de klotsende zee, en van horen zeggen daar bij horende kotstenden mee naar Sochi varen. Dit is de enige weg om over de Kaukasus te komen in de autonome rebublieken Teskarrië en Kabardino-Balkharië binnen de Russische federatie richting de hoogste berg van Europa, de Elbrus. En zeggen dat de route zich dan samen met deze berg van 5642 meter hoog naar 12 meter onder de zeespiegel zal laten rollen zoals de Wolga in de Kaspische zee... De beste landsschapsarchitect is een coureur. We zitten hier dan ook vlakbij de grens met Kazakhstan. Next stage: Tartarije! Not now! Het laatste deel van de reis brengt mij via diezelfde rivier richting het zwarte goud in de mijnen van het Oekrainse Donetsk. Op het einde van oktober zullen we ons al eens aan zo'n kolenstoof kunnen verwarmen, hopelijk staat Hansbekestation er tegen dan nog...
Subscribe to:
Posts (Atom)
